പറവ

പറവ 

മേൽക്കൂര
മാത്രം 
ഉള്ളോരാ 
വീട് 
പച്ച 
ചാണകം 
മണക്കും 
നിലം 
അവനോ 
ആ വീട്ടിൻ 
മൂലയിൽ 
പായയിൽ 
ഉണ്ണാതെ 
ഉറങ്ങാതെ 
പാദം 
പിണച്ചും 
പഞ്ഞി വച്ചും 
ഉണരാതെ 
വെളുത്ത 
മല്ലിൻ 
വിശുദ്ധിയിൽ 
കിടക്കുന്നു 
കാട്ടിലെ 
പൂക്കൾ 
തലയാട്ടി 
ഈണത്തിൽ 
കാടിൻടെ 
പുത്രന് 
താരാട്ടു 
കരയുന്നു 
കറുമ്പൻ 
വെളുമ്പനെ 
ആലിംഗനം 
ചെയ്യവേ 
പ്രതിഷ്ടക്കരികിലേ 
ചൂലിൻ 
മറയിൽ 
അവൾ 
നഗ്നത 
കാട്ടാനാകാതെ 
നിഷ്കളങ്കത 
തകർക്കുന്നു 
തെറ്റാത്തോനെ 
അറിയാതിരിക്കാൻ 
ഞാൻ 
ജാഗരൂകനാകുന്നു 
കലപില 
കൂട്ടി 
മൃഗവും 
ശാന്തസല്ലാപം 
നടത്തുന്നു 
മരിച്ചയാൾ 
ജീവിക്കുന്നു 
പിന്നെ 
ഞാനും