പിൻവിളി

പിൻവിളി

കവിതപ്പരപ്പിൻ   ഈച്ചപ്പാറൽ
അതിൻ ഉപ്പു കയ്പു കാറൽ പുളി

തപ്പാതെ തപ്പാതെപതറാതെ അപ്പു

പക വീർത്ത നെരിപ്പോട്
കെട്ടും പൊട്ടിച്ചകത്തും പരന്നു
പടർന്നു ചുരണ്ടുന്ന പഴുത്ത പുക
ബാറ്ററിക്കറുപ്പിനും മുമ്പേ
ഇഴയും നുരയുന്ന തേരട്ട
മേമ്പൊടിക്കച്ച മാത്രം
അണിഞ്ഞ ഇല്ലായ്മ
ക്രൂശിലെ പക്ഷിയെ
തുറിച്ചു നോക്കിയലറിയ കാടൻ
സ്ത്രീ വരയിൽ സ്തബ്ധരായി
ഭീഷ്മകർണ്ണ പ്രതിമകൾ
പ്രണയ കുഴിയിലെ പരിപൂർണ നിശബ്ദത
അകലുന്നൊരകലേണ്ടൊരു ചതിക്കനി
വഴിയില്ലാ വഴിയിലെ തണലില്ലാ മരം
ആ സൗന്ദര്യ വിഭ്രാന്ത ജാലക പരപ്പിലും
ഒരു കുഞ്ഞിൻ ചിരിക്കാന്തി വിഭ്രമം
അംഗീകരം ഭാരം അപമാനവും
ബുദ്ധി ഭാരമതപാര ഭാരം
അവിഹിത ഗർഭം മാത്രം വീർക്കും
മാറ്റമില്ലാ കവിത
തന്ത ഇല്ലാത്തവൾ മാടപ്രാവായ്
പിൻവിളിക്കെ വരികൾ
തുളഞ്ഞു തുരുമ്പെടുത്തു
ഒരു കറുത്ത കടലാസ് മാത്രമായ് തീരുന്നു